Wojska L?dowe chc? przeprowadzi? w 2013 próby polowe 40-mm granatnika rewolwerowego ZMT RGP-40. Je?eli zako?cz? si? powodzeniem, to bro? ma zosta? przyj?ta do uzbrojenia.

40-mm pó?automatyczny granatnik rewolwerowy ZMT RGP-40 z partii próbnej, wykonany cz??ciowo ze stopu tytanu Ti6Al4V. Bro? sk?ada si? z pi?ciu podstawowych zespo?ów: 250-mm lufy z os?on? z szynami monta?owymi, aluminiowego b?bna z 6 komorami nabojowymi o d?ugo?ci 140 mm, komory spustowej, podstawy celownika i kolby o regulowanej d?ugo?ci stopki / Zdj?cie: Remigiusz Wilk

Armia od zawsze by?a zainteresowana broni? indywidualn?, która zapewnia?aby intensywne wsparcie ogniowe przy u?yciu amunicji od?amkowej, uzupe?nianej przez amunicj? specjaln? (dymn?, o?wietlaj?c?, niezabijaj?c?) na dystansie zbli?onym do zasi?gu karabinka. Taka konstrukcja powinna mie? jak najni?sz? mas? i jak najmniejsze gabaryty, aby bez problemów móg? j? transportowa? i z niej strzela? pojedynczy ?o?nierz, w dodatku nosz?cy równie? odpowiedni zapas amunicji.

W latach 1980. w warszawskim Instytucie Mechaniki Precyzyjnej próbowano stworzy? granatniki samopowtarzalne Hel/Pallad S (o masie 4,4 kg, zasilane z magazynka rurowego) i automatyczne Pallad M/GA-1000 (o masie 8,7 kg, zasilane z magazynka pude?kowego), jednak ówczesne wojsko nie wykaza?o zainteresowania. Dopiero po dwóch dekadach okaza?o si?, ?e armia zaanga?owana w misje potrzebuje niewielkiej broni, która mo?e mie? si?? ognia porównywaln? z ci??kim granatnikiem maszynowym. Na przyk?ad w celu wydostania si? z zasadzki, czy po?o?enia zas?ony dymnej.

Je?eli wojskowe próby granatnika rewolwerowego RGP-40 z Tarnowa zako?cz? si? pomy?lnie, to mo?na sobie wyobrazi?, ?e ju? za kilka lat tak mo?e by? uzbrojony polski ?o?nierz / Zdj?cie: Pawe? ?cibiorek

Dlatego w po?owie pierwszej dekady XXI wieku pojawi? si? w Polsce pomys? stworzenia granatnika rewolwerowego, na wzór u?ywanych i rozpowszechnionych na ?wiecie modeli wytwarzanych przez po?udniowoafryka?ski Milkor. Warto doda?, ?e opró?nienie 6-nabojowego b?bna granatnika rewolwerowego zajmuje 3-4 s. Po kolejnych 2-4 s ostatni wystrzelony granat z serii trafia w cel znajduj?cy si? w odleg?o?ci od 100 do 300 m. W teorii, przy pi?ciometrowym promieniu ra?enia 40-mm pocisków, od?amkami mo?e zosta? pokryty obszar o d?ugo?ci 60 i szeroko?ci 20 m – blisko 1000 metrów kwadratowych! Takich mo?liwo?ci nie posiada obecnie ?adna inna indywidualna bro? strzelecka.

Porównanie modelu RGP-40 (na pierwszym planie) z jednym z dwóch granatników prototypowych (na drugim planie) i granatnikiem z partii próbnej (widocznym z ty?u, tak?e powsta?y dwa) / Zdj?cie: Remigiusz Wilk

Pó?automatyczny granatnik rewolwerowy RGP-40 zosta? zaprojektowany w ramach projektu celowego z 2007. Wielostrza?owa bro? indywidualna do naboju 40 mm x 46SR NATO powsta?a przy wspó?pracy konstruktorów z Wojskowej Akademii Technicznej (WAT) i O?rodka Badawczo-Rozwojowego Sprz?tu Mechanicznego (OBRSM) w Tarnowie, b?d?cego obecnie cz??ci? Zak?adów Mechanicznych Tarnów (ZMT). Model z?o?ono na pocz?tku wrze?nia 2008 (Granatnik rewolwerowy z Tarnowa, 2008-09-08), a pierwszy strza? amunicj? balistyczn? oddano 21 pa?dziernika 2008.

We wrze?niu 2009 powsta?y dwa prototypy RGP-40. W porównaniu z modelem, mia?y zmniejszon? mas? do 6,5 kg – elementy stalowe zast?piono aluminiowymi. Poprawiono mechanizmy wewn?trzne, w tym system gazowy, usuni?to wszystkie ostre kraw?dzie. Kolb? zamocowano na osi, przez co strzelec dostosowuje j? do poniesienia granatnika. Dodano numerowanie komór b?bna, jak równie? wprowadzono ogranicznik jego ruchu (Niezwyk?a bro? z Tarnowa, 2012-09-03).

Waga nie k?amie. Masa RGP-40 bez celownika i chwytu przedniego z integralnym dwójnogiem to 6,098 kg (z dwójnogiem wzrasta do 6,361 kg), we wst?pnych za?o?eniach taktyczno-technicznych maksymaln? mas? za?o?ono na 6,5 kg / Zdj?cie: Remigiusz Wilk

W czerwcu 2010 wykonano parti? próbn? dwóch granatników RGP-40 wraz z wyposa?eniem, opracowano te? i zatwierdzono dokumentacj? do produkcji seryjnej. Wizualnych ró?nic mi?dzy broni? z serii prototypowej i próbnej jest niewiele. Zmieniono kszta?t os?ony lufy, nakr?tki na osi kolby, d?wigni r?cznego zwalniania b?bna, zaokr?glono obsad? lufy i zmniejszono zaczepy do mocowania pasa. Najwa?niejsze jest wprowadzenie korpusu tylnego i obsady lufy wykonanych ze stopu tytanu. Dzi?ki temu masa granatnika wynosi 6,1 kg.

Z RGP-40 mo?na strzela? w ka?dej postawie, tak?e le??c. B?ben granatnika nap?dzany jest podczas strzelania spr??yn? zegarow?, nakr?can? wcze?niej r?cznie podczas ?adowania broni. Cz??? gazów prochowych, odprowadzanych przez boczny otwór w lufie, dzia?a na t?ok w komorze gazowej, zwalniaj?cy po strzale rygiel i powoduj?cy obrót b?bna / Zdj?cie: Grzegorz Franczyk

RPG-40 to indywidualna bro? strzelecka, strzelaj?ca ogniem pojedynczym do celów w odleg?o?ci od 30 do 400 metrów. Granatnik zasilany jest amunicj? 40 mm x 46SR NATO, odmienn? od dotychczas u?ywanej 40 mm x 47 w granatnikach wz. 1974 Pallad i wz. 1983 Pallad-D, cho? identyczn? jak w kupowanych od 2010 podwieszanych GPBO-40 i samodzielnych GSBO-40, produkowanych w Zak?adach Metalowych Dezamet (Eurosatory: MSBS-5,56 w Pary?u, 2012-06-11, Nowo?ci Dezametu, 2012-09-06). Przy zastosowaniu amunicji 40 mm x 46SR NATO niskiej pr?dko?ci wylotowej oko?o 76-82 m/s – np. rozwijanej w kraju ramach programu SBAO-40 i produkowanej przez Dezamet – zasi?g granatnika wynosi do 400 m. Mo?e on jednak ulec zwi?kszeniu do 750-800 m, je?eli zastosowane zostan? identyczne wymiarowo granaty kalibru 40 mm o ?redniej pr?dko?ci wylotowej rz?du 125 m/s. Taka amunicja jest rozwijana m.in. przez niemiecki koncern Rheinmetall.

Wojskowe testy maj? pokaza?, czy granatnik rewolwerowy znajdzie swoje miejsce w uzbrojeniu dru?yny zmechanizowanej, jak te? okre?li? jego przydatno?? na polu walki. Je?eli armia b?dzie wymaga?a zwi?kszenia zasi?gu granatnika, to mo?liwe jest opracowanie 40-mm amunicji o wi?kszej pr?dko?ci wylotowej lub zakup takiej za granic?. Sam RPG-40 konstrukcyjne dostosowany jest do wystrzeliwania silniejszej amunicji.

?ród?o: www.altair.com.pl